25

Sene 1970, Vietnam Savaşı'nın en civcivli zamanlarındayız. Beatles dinlemek bir yere kadar, Costello biraz içimizi kıpırdatıyor, Presley desen gittigidiyor, kısacası yeni bir şeylere ihtiyacımız var. Stoklar sınırlı, ateş yakıp beykın-bira şeklinde takılmaktan ruhlara gınalar gelmiş.

Hiç unutmam, günlerden 19 haziran, Jonathan'la toprağın üstüne uzanmış yıldızları seyrediyoruz. "Hey silgi" dedi, "Söyle be Johnny'm" dedim, "Sana bir şarkı hediye edeceğim ama kimseyle paylaşma, bu bizim şarkımız olsun" dedi, "Ayıpsın John'cığım"ı yapıştırdım. Ne de olsa türk çocuğuyuz, kimseyi yarı yolda bırakmak bize yakışmaz. I-pod'unun kulaklıklarından birini uzattı, sanırım sağ olandı. O esnada bir yıldız kaydı. Gördü mü diye bizimkine baktım, adam oralı değil. "Aşkolsun Cüneyt'çiğim" dedim. "Sorry?" dedi. Neden bahsettiğimi bile anlamadı sığır. Çok üstüne gitmedim tabii, ne de olsa uzun zamandır ilk kez yeni bir şarkı dinleyecektim. İşte tam o an müzik başladı. İçim ısındı içim. Kendimi bıraktım şarkıya, kapadım gözlerimi. O iki dakika elli saniye boyunca yanımda yatan kişi, yüzlerce kilometre uzaklıkta bıraktığım manitam iyacp'tı sanki. Şarkı bitti, açtım gözlerimi. Gökyüzüne baktım, bir yıldız daha kaydı. Aklıma Saint Exupery geldi. "Hey Jonathan" dedim, "Söyle be silgi'm" dedi. "Özledim be" dedim. "Sorry?" dedi. Yine kapadım gözlerimi. Şarkı artık içimde çalıyordu.

Bobby Vinton - Blue Velvet


özledim be.